Met grote tekorten in de zorg, en vrijwel geen aanwas in eigen land gaat ook de gigantische pensionering van zorgpersoneel richting 2030 ons grote parten spelen in Nederland.
Waar blijft de ondersteuning uit het buitenland? Terwijl Nederland aarzelt, zijn veel landen al een stuk verder dan ons met de aanpak van de tekorten in de zorg.
De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) is een samenwerkingsverband van 38 landen voor sociaal en economisch beleid. De aangesloten landen trachten problemen op te lossen en trachten internationaal beleid af te stemmen. Het aantal en het aandeel van in het buitenland opgeleide verpleegkundigen – die in OESO-landen werken, is de afgelopen tien jaar blijven stijgen. Van verpleegkundigen had in 2019 gemiddeld 6% een verpleegkundig diploma in een ander land (figuur 8.24).
In de meeste OESO-landen ligt het aandeel van in het buitenland opgeleide verpleegkundigen onder de 5%, maar Nieuw-Zeeland en Zwitserland liggen rond de 25% en Australië en het Verenigd Koninkrijk rond de 15-20%.
Als voorbeeld is er in Zwitserland, Nieuw-Zeeland, Australië en het Verenigd Koninkrijk het aandeel in het buitenland opgeleide
verpleegkundigen sinds 2005 aanzienlijk toegenomen, hoewel het aandeel de laatste jaren in Australië en Zwitserland lijkt te stabiliseren (figuur 8.26). Alleen al ten opzichte van onze buurlanden België en Duitsland lopen we respectievelijk 300% en 685% achter. Zo heeft Duitsland bijvoorbeeld ook nog een heel actief buitenlands beleid op het binnenhalen van zorgpersoneel en loopt daarmee jaren vooruit op Nederland.
Als zorgorganisatie is het dan ook tijd om niet te aarzelen. Als bestuurder of directie dien je dan ook zelf actie te nemen om kwaliteit en levering van zorg op niveau te houden.
Het niet kunnen leveren van zorg gaat tenslotte een grote weerslag hebben op het bestaande zorgpersoneel en creëert leegstand met alle sociale en financiële gevolgen van dien.
Vragen of opmerkingen? Reageer dan op dit artikel!
Source: https://lnkd.in/eUQ2HeRS
